W czasie Mszy św. ponawiają ślubowania złożone w dniu święceń, że pozostaną wiernymi szafarzami tajemnic Bożych przez sprawowanie Eucharystii i innych czynności liturgicznych, że będą wypełniać posługę słowa na wzór Chrystusa, Głowy i Pasterza, i że zawsze będą gotowi kierować się nie ludzkimi względami, lecz służyć braciom na wzór Chrystusa Sługi. Podczas tej Mszy św. następuje także poświęcenie olejów. Kto z wiernych uczestniczy w tej Mszy św., może po raz drugi przyjąć Komunię św. wieczorem. Wierni mogą wyrazić w formie modlitwy swą wdzięczność, za pracę kapłanów w ich wspólnocie parafialnej.

MSZA WIECZERZY PAŃSKIEJ

Wieczorem we wszystkich parafiach sprawowana jest Msza Wieczerzy Pańskiej. „Tego wieczoru cały Kościół gromadzi się w wieczerniku. Powraca do wieczernika, aby wyznać i dać świadectwo, że stale w nim trwa – i nigdy od niego odejść nie może” (Jan Paweł II). Msza ta ma bardzo uroczysty charakter.

Teksty biblijne i liturgiczne uwydatniają fakt, że Chrystus dał nam swoją paschę w obrzędzie wieczerzy, która wymaga ze strony Kościoła ścisłego związku życia, posługi i braterskiego miłosierdzia jako współuczestnictwa w tajemnicy męki Pańskiej.

Uwaga zgromadzenia liturgicznego powinna skupić się na misteriach wspominanych w czasie tej Mszy: mianowicie ustanowieniu Eucharystii, Sakramentu Kapłaństwa oraz Chrystusowego nakazu miłości braterskiej.

W katedrach, a także w wielu kościołach parafialnych, biskup lub proboszcz dokonuje obrzędu umycia nóg, praktykowanego od czasów św. Augustyna, gdyż trzeba, „aby Kościół – gdziekolwiek się gromadzi, w jakimkolwiek wieczerniku świata – pamiętał i stale wspominał, że to są warunki komunii z Panem: czystość wewnętrzna i pokora serca gotowego służyć bliźnim – a w bliźnich Bogu. Niech nikt nie przystępuje do tej Wieczerzy z sercem fałszywym, z sumieniem grzesznym, z pysznym mniemaniem o sobie, bez gotowości służenia” (Jan Paweł II).

W czasie radosnego śpiewu „Chwała na wysokości Bogu” dzwonią wszystkie dzwony świątyni, które następnie milkną aż do sobotniego wieczoru.

CIEMNICA

Po Mszy św. kapłan przenosi Najświętszy Sakrament do kaplicy wystawienia, dawniej zwanej „ciemnicą”. W dużych kościołach jest to specjalnie przygotowana kaplica z figurą lub obrazem Chrystusa „Ecce Homo” i wyeksponowanym tabernakulum. W małych kościołach najczęściej jest to boczny ołtarz udekorowany żywymi kwiatami i świecami oraz znakami poniżenia i odrzucenia (cierniowa korona, trzcina, bicze, kielich i inne).

W czasie procesji przeniesienia Najświętszego Sakramentu śpiewany jest hymn: „Sław języku tajemnicę Ciała i najdroższej Krwi…”, a śpiewowi nie towarzyszą już organy ani dźwięczne i radosne dzwonki, lecz drewniane kołatki. Po wspólnej adoracji Chrystusa w „Ciemnicy” następuje obrzęd obnażenia ołtarza głównego i otwarcia pustego tabernakulum.

Kościół zaleca wiernym adorację w „Ciemnicy” przynajmniej do północy. Po północy adoracja nie może odbywać się w sposób uroczysty lecz w wielkiej ciszy i modlitewnym skupieniu. Pozwólmy przemówić ciszy i pozwólmy zagościć jej w naszych sercach i domach. To właśnie w ciszy Bóg przemawia. Tak bardzo potrzeba nam dzisiaj głębokiego wyciszenia.

AGAPA WIELKOCZWARTKOWA

W ten sposób przeżywamy Wielki Czwartek we wspólnocie parafialnej, a jak w domu rodzinnym? Dawniej przykład pokory Jezusa umywającego nogi uczniom naśladowali także świeccy, szczególnie panujący. „W Polsce był Zygmunt III pierwszym, który tego obrządku statecznie dopełniał. Za Stanisława Augusta raz się zdarzyło, że kiedy jeden z wybranych starców liczył ponad sto lat, jeden nawet 125. Usadzono ich po obrzędzie umycia nóg, do stołu, a król i największe osobistości im usługiwały. (…) Kończyła pobożną uroczystość kwesta. Ta zwykle przynosiła 4-5 tysięcy dukatów, które rozdzielano pomiędzy szpitale stolicy” (ks. F. Mariewski).

A co możemy zrobić dzisiaj? Wieczór Wielkiego Czwartku jest świętem szczególnego rodzaju. Przeżycia religijne, które mają miejsce w kościele, przenoszone pod dach rodzinny mogą być kontynuowane w czasie tzw. agapy wielkoczwartkowej.

Dlatego przed pójściem do kościoła przygotujmy nasz dom jak „Wieczernik”: nakryjmy stół białym obrusem, na nim można umieścić świecę jako znak obecności Chrystusa w naszej rodzinie i Pismo św. – Jego Słowo.

Po powrocie z kościoła zgromadźmy się wokół stołu na wspólnej wieczerzy. Niech ojciec zapali świecę i poprowadzi krótką modlitwę, a następnie wzorem Chrystusa, niech to on podaje do stołu i usługuje innym podczas tej szczególnej wieczerzy.